Een jaar geleden werd ik geleefd…

Ik was moeder van 3 jonge kinderen (7, 5 en 2 jaar) en zelfstandig ondernemer. Ik reageerde op alle vragen die op mij afkwamen, zowel thuis als op mijn werk en wilde het liefste overal ja op zeggen. Ik kon geen nee tegen opdrachten zeggen omdat er volgende maand zomaar geen opdrachten meer zouden kunnen zijn. Ik wrong mij in allerlei bochten om maar geen nee tegen een opdracht te hoeven zeggen.

Op dagen dat ik normaal gesproken tijd met mijn kinderen had, regelde ik extra opvang of als ik met de kinderen was checkte ik continu mijn mail of was ik tussendoor aan het werk. Tegen opdrachtgevers zei ik zelfs: “Op vrijdag ben ik normaal gesproken met de kinderen, maar er valt altijd wel iets te regelen. Plan dus gerust iets op die dag, ik regel wel wat!” Onze family-planner was een soort patchwork-deken die er iedere week anders uitzag. Wat resulteerde is twee chagrijnige ouders, die hun kinderen als een last ervaarden. Ik voelde me opgejaagd of had juist geen puf op de momenten dat ik met mijn kinderen was. Maar, ik was trots dat ik zoveel werk had en dat het me lukte om als zelfstandig ondernemer in crisistijd genoeg geld te verdienen om mijn gezin te onderhouden. Ik was immers een ambitieuze mama. En als ik met mijn kinderen was wilde ik ze compenseren voor het gebrek aan mijn aandacht dat ik vond dat ze gehad hadden, dus was ik er helemaal voor ze, terwijl zij daar niet altijd zin in hadden.

Ik kon geen nee tegen opdrachten zeggen omdat er volgende maand zomaar geen opdrachten meer zouden kunnen zijn.

Toen ik als consultant in loondienst werkte, zat ik overigens klem in precies hetzelfde patroon. Toen waren het niet de opdrachtgevers die mijn tijd bepaalden, maar was het mijn baas, het contract dat ik met hem gesloten had en de targets die we in ons jaarlijkse performance management plan hadden afgesproken, die bepaalden wat ik deed en waar ik ja tegen zei. Ook toen al liet ik me leiden door alles wat er op me afkwam en als ik me onrustig of opgejaagd voelde zei ik privé-afspraken af, ging ik op tijd naar bed, nam ik een glaasje wijn om te ontspannen, deed ik yoga, of mediteerde ik. De spanning was dan even weg, maar echt gelukkig voelde ik me niet…

Steeds weer stapte ik in hetzelfde patroon en liet mij leiden door alles wat er op mij afkwam… Zowel werk-technisch als privé. Ik kon niet meer genieten… van mijn werk niet, van mijn kinderen niet, van mijn vrienden niet, van mijn man niet…

Patronen zijn hardnekkig te doorbreken

Ik heb het altijd heerlijk gevonden om te werken en ik hou ervan om veel te doen te hebben; ik functioneer het beste als ik veel te doen heb. Ik ben nooit het prototype student geweest. Althans… Toen ik fulltime studeerde zat ik vaker in de kroeg dan in de collegebanken. De combinatie van werken en studeren werkte beter voor mij. Uiteindelijke studeerde ik het beste wanneer ik het heel druk had: 32 uur in de week werken in combinatie met de voorbereiding op een tentamenweek. Dat is de enige tentamenweek geweest dat ik alle tentamens heb gehaald met minimaal een 7.

Ik boekte succesvolle prestaties onder druk. Dit resulteerde er echter ook in dat ik tegen mijn afstuderen RSI had, 1,5 jaar over mijn scriptie deed en aangepast werk moest doen. Ik mocht namelijk niet langer dan 1 uur per dag achter de computer zitten…
Te lang had ik onder druk gepresteerd. Gelukkig greep mijn lichaam in!
Nadat ik was afgestudeerd en zo ongeveer een jaar in fysiotherapie ben geweest bleven de RSI klachten. Ik ging mijn heil dus elders zoeken. Omdat mijn lichaam zo’n goede raadgever was, ben ik in haptotherapie gegaan. Daar kreeg ik mooie inzichten over mijzelf en mijn mechanismen en leerde ik hoe ik kon omgaan met stress. Ik ging ook yoga beoefenen, dus het was makkelijker voor mij om te ontspannen en om mijn grenzen te registreren, maar mijn patronen doorbreken: ho maar!

Alleen ambitieus zijn voelde erg leeg en weinig zinvol.

Terwijl ik onder behandeling van de haptotherapeut stond bleek ik zwanger. Mijn leven kreeg er een heel nieuw perspectief bij en mijn werk verschoof meer naar de achtergrond. Net als ikzelf. Toen de oudste net geboren was, weet ik nog dat ik naar mijn pasgeboren baby’tje keek en dacht: “Wat heerlijk, het draait niet meer om mij!” Een gevoel van innerlijke rust kwam over mij heen. Was dit dan zingeving? Waren mijn kinderen voor mij mijn zingeving?

ik weet nog dat ik naar mijn pasgeboren baby’tje keek en dacht: “Wat heerlijk, het draait niet meer om mij!” Een gevoel van innerlijke rust kwam over mij heen.

Het moederschap ging me gemakkelijk af toen de jongens onder de 4 jaar waren. Ik leefde mijn leven en nam hen daar in mee. Ik keek naar hoe zij reageerden en paste mij af en toe aan. Ik vond het heerlijk om een ambitieuze werkende moeder te zijn, die deed wat voor haar goed voelde, naar haar kinderen keek en zich op hen afstemde. Op mijn werk had ik mij tot doel gesteld om door te groeien naar senior en zo geschiedde. Maar veel doorgroeimogelijkheden waren er verder niet binnen afzienbare tijd, dus besloot ik in 2012 om voor mijzelf te beginnen. Hoewel ik erg hard werkte, behaalde ik gemakkelijk de doelen die ik mijzelf stelde. Wat ik in loondienst altijd gedaan had, deed ik nu als freelancer voor opdrachtgevers. In 2013 bleek ik zwanger van mijn derde kindje en in januari 2014 werd mijn dochter geboren. Drie kinderen dat vond ik wel even andere koek dan twee… Was het drie kinderen? Of was het de combinatie met het zelfstandig ondernemerschap wat ik lastig vond? Ik liet mij in ieder geval weer door alles en iedereen leiden en alles was minder goed te managen.

Was drie kinderen voor mij te veel van het goede?

Toen mijn derde kindje een jaar oud was vroeg ik mezelf soms zelfs af: “Heb ik er wel goed aan gedaan om een derde kind te willen en mijn zin door te drukken?”. Sterker nog, ik verkondigde iedereen dat ik mijn dochter voor geen goud zou willen missen omdat het zo’n leuk mens is, maar dat een derde voor mij eigenlijk te veel van het goede was… Misschien was ik wel te hebberig geweest?

Toen mijn jongste geboren was, heb ik een tijdje 3 dagen gewerkt, om te kijken of ik misschien minder wilde werken, maar nee…. dit voelde niet goed voor mij. Ik raakte gefrustreerd en vond het helemaal niet fijn om zoveel (en met name hele dagen) met mijn kinderen te zijn. Mijn oude patroon stak in ieder geval weer de kop op: ik liet me weer leiden door anderen. Deze keer waren het mijn kinderen waarvan ik dacht dat zij het nodig hadden dat hun moeder vaker thuis was. Maar wie heeft er behoefte aan een chagrijnige en gefrustreerde moeder?

Focus op jezelf en maak keuzes die goed voor jou zijn

In 2012 kwam ik Annet van Laar tegen op een opleidingenmarkt van het NIP. Zij is auteur van het boek “Van binnen weet je alles”. In mei 2013 ben ik begonnen met de opleiding “De Psychologie van het Lichaam”. Daar leerde ik over natuurlijke wetmatigheden en de chi die door je lichaam stroomt of zich juist vastzet in je lichaam. Alles wat je meemaakt wordt opgeslagen in de cellen van je lichaam. Dit kan ervoor zorgen dat de chi gaat stromen, maar ook dat trauma’s zich vastzetten in je lijf. Dit kan op fysiek, emotioneel of mentaal niveau zijn. Hoewel er echt nog wel oude patronen vast zitten in mijn lichaam (mijn rechter RSI-schouder bijvoorbeeld ;-)), heb ik in ieder geval geleerd om meer te kiezen voor dingen waar ik blij van word. Ik heb geleerd om de tijd te nemen en te luisteren naar mijzelf en mijn lichaam en wat mijn lichaam mij verteld. Stapje voor stapje los ik zo steeds dieperliggende patronen op én lukt het me steeds beter om niet in automatisch gedrag te schieten en stress vóór te zijn.

Wil jij ook beter in balans komen en leren hoe je stress voor kunt zijn, maak dan nu een afspraak voor een GRATIS discovery call: hello@murielvanhoek.com

 , , , , , , ,